Genomineerd, vereerd, maar wat maakt jou tot Leraar van het Jaar?

Vereerd; dat is het eerste gevoel wat mij veroverde toen ik hoorde dat ik genomineerd ben voor de Leraar van het Jaar Verkiezing 2017. Onwerkelijk is ook zo’n woord, want een nominatie al, is gewoon iets heel bijzonders. Het is nog moeilijker te bevatten dat kinderen uit mijn groep 6 op deze wijze hun waardering willen uitspreken.

Uitgerekend op de Dag van het Kind…

En wat is dat heerlijk met de huidige groep te mogen vieren waarin vorig jaar het in vertrouwen én veiligheid ver te zoeken was. Nu dragen ze elkaar op handen en komen ze echt tot leren.

Trots…

Op mijn klas! De titel is natuurlijk een prachtige mijlpaal, maar het valt of staat bij wat de kinderen voelen. En laat dat dan maar de sleutel zijn van deze nominatie. Ik kan me dan ook geen andere reden bedenken. Wat een kanjers in mijn klasje op De Vijf Hoeven.

Niets lijkt vanzelfsprekend. Als leerkracht ben jij de leider van de klas, de regisseur en moet je er staan! Kinderen hebben dat nodig. Pas dan kun je werken aan resultaatgericht onderwijs. Natuurlijk is dat niet alles, maar dat wil niet zeggen dat we met een goed pedagogisch klimaat genoegen moeten nemen. De processen daartussen en erna slaan we wel eens over, of daar ontbreekt het vaak aan aandacht.

En juist daar ligt de kracht. Resultaten boeken met procesgericht onderwijs en eigen verantwoordelijkheid bij kinderen ontwikkelen. Deze groep begint boven zichzelf uit te stijgen. Zie je dat terug in de resultaten? Ja, want procesgerichte competenties zijn zeker prachtige resultaten.

Van moeten naar mogen

2017 is misschien dan hét jaar voor onze school. We veroverden in april al de titel ‘De Sportiefste Basisschool van Nederland’ en dan is mij/ons deze nominatie ook nog eens gegund. Gaaf!

Ik beleef en voel echt wat de kinderen voelen. Dat fijne gevoel als je in de achtbaan zit. Het gevoel van overwinnen en adrenaline dat je nieuwe energie geeft na een momentum van ongenoegen, geen motivatie en dat je dingen moet, in plaats van mag. Dat contrast is er niet van de ene op de andere dag, maar groeit, sluipt erin, maar verdwijnt ook weer langzaam.

Helaas niet vanzelf…

Weg uit het onderwijs…

Als ik dan nu even alles op een rij zet is dit niet onwerkelijk, maar héél onwerkelijk. Ik geef met passie les en geniet, maar toch… ik ben één van die mannen die het onderwijs ooit verliet.

…ik ben één van die mannen die het onderwijs ooit verliet.

Geen carrièreperspectief, motivatie en ontwikkelingsmogelijkheden. Ik was niet de enige… Ik zag Jasper gaan, Johan en ook nu zie ik anderen ook nog steeds vertrekken. Met alle respect, ik begrijp het echt wel. Beiden zijn succesvol in een onderwijsgerelateerde baan of een commerciële en het zijn nog steeds dezelfde fantastische mensen.

Inmiddels is het de actualiteit van alle dag: Voor het geld sta je niet voor de klas. Laat staan die flexwet; een doodsteek voor het onderwijs, de motivatie van startende leerkrachten en in mijn geval herintreders.

Met de passie voor het vak is waardering en goed leiderschap van cruciaal belang. Helaas valt of staat het succes van leerkrachten daar wel bij en staat dat onlosmakelijk verbonden met de kwaliteit van onderwijs.

Ik schrijf nu vooral om even te relativeren en de balans op te maken en mezelf de spiegel voor te houden. De afgelopen jaren kom ik tot het besef dat een mens graag uitgedaagd wordt op zoek naar successen en anderen helpt, inspireert en vanuit draagvlak, steun en vertrouwen verder wil bouwen.

Elke dag leer je jezelf beter kennen en ontdek je wat je wil en vooral ook niet wil. Dat bloed kroop al sinds mijn pabo-tijd nadrukkelijk waar het niet gaan kon. Al 10 jaar gaf ik al mijn ziel en zaligheid in mijn hobby, want daar zocht ik de uitdaging op weg naar landelijke radio. Ik werkte op dat moment inmiddels 5 jaar in het onderwijs en het was mijn derde schooljaar bij Stichting Best Onderwijs op de Wilhelminaschool in Best. Destijds een stichting met weinig perspectief en een directeur met heel weinig leiderschap. Het geld is op. Er moeten mensen weg, geen nieuwe aanwas en ook geen ontwikkelingsmogelijkheden. Nu ik het zo opschrijf is dat net geen 10 jaar geleden. Ik heb geen idee hoe dat nu zit, maar in die tijd zorgde ik zelf voor een andere uitlaatklep.

Van lijden tot leiden

Radio maken was jé van het! Voor mij een vorm van creativiteit, je ei kwijt kunnen en verhalen vertellen. Toch voelde dat ook wel eens als een lijdensweg, omdat ik dit heel graag wilde, maar het niet wilde lukken om door te breken en ik tegelijkertijd in het onderwijs niet tot bloei kon komen. Ik had in sterke mate last van een persoonlijke frustratieve contradictie.

Ik had in sterke mate last van een persoonlijke frustratieve contradictie.

“Heb je die term zelf bedacht?” hoor ik je nu denken…

Ja!

Je hebt passie voor iets wat veel leuker is, maar je kunt er niet op doorpakken. Tegelijkertijd zit je vast in iets waar je in verder wil, maar deuren blijven gesloten of je weet niet hoe je ze moet openen.

Onderwijs vs Radio

Enig verschil is dat ik met radio maken wel de regie in handen had. Radio was voor mij van betekenis, een hobby, passie… Stiekem droomde ik van een baan in de radiowereld, maar dat was een moeilijke weg. Ook een hele lange, want steeds was ik wat te oud voor een opleiding, een stage of opgemerkt worden was niet heel gemakkelijk. Laat staan dat dit lukte met mijn zuidelijke tongval.

Uiteindelijk is doorzettingsvermogen hierin de sleutel geweest.

Radio maken

Tussen de schoolperiodes door laadde ik me in schoolvakanties op met radio maken. De Veronica Radioschool, L1 Radio, Omroep Brabant… steeds verder het trapje op. Tot De Efteling een radiostation wilde opzetten voor kinderen. Drie jaar lang had ik de eer om het attractiepark met een heel klein team te voorzien van een landelijk radiostation. Efteling Radio, inmiddels Efteling Kids Radio, inspireerde me veel later tot waar ik nu sta.

Je laat je leiden door de weg van interesse en waar je gelukkig van wordt. Ook erkenning en genieten van successen, het vertrouwen dat je gegeven wordt. Dát is de sleutel voor ieder mens én kind.

Van diep tot diepte

Terug naar mijn groep… het nu!

Deze klas kinderen komt van heel ver. Wat hebben zij een moeilijke periode achter de rug. Van collega’s en ouders heb ik het veel gehoord dat alle eer mij toebehoort om alles op de rit te krijgen, maar de kids moeten het doen!

We hebben samen een heel pittig schooljaar gehad, maar wat genieten we nu van de (werk)sfeer, de behulpzaamheid naar elkaar toe, het leren, de inzet, het ontdekken én de sportiviteit in spel en het buiten spelen. Kinderen die teleurstelling omzetten in leervermogen. Hoe gaaf is dat?! Kinderen in mijn klas verbazen zichzelf en anderen over wat ze kunnen waar ze eerst niet over durfden dromen, omdat het vertrouwen en de veiligheid weg was. Alle eer gaat wat mij betreft naar hun. In mijn hele onderwijscarrière ben ik nog geen enkele klas tegen gekomen met zoveel veerkracht én léérkracht.

Al schrijvende hoor ik mezelf praten. Wat maakt een mens veel mee. En wat is er veel energie nodig om er bovenop te komen. Vijf jaar vervangen en theoretisch werkloos. Praktisch wel aan het werk, vervangen, veel scholen zien, collega’s, teams, besturen. De broek omhoog houden met een bedrijfje in websites maken enz. Frustratie bij sollicitaties zonder resultaat… en ga zo maar door.

Wanhoop

Wanhoop, omdat er geen richting is. Je wordt geleid door je omgeving. Als de omgeving niet stabiel is wordt alles en iedereen een ongeleid projectiel of vlucht je en weet je van gekkigheid niet wat je moet. Met kinderen werkt dat net zo.

Waarom? Omdat het mensen zijn. Mijn klas is hét schoolvoorbeeld én mijn spiegel. Ik kan er uren over vertellen. Als ik niet had doorgezet was ik nu waarschijnlijk aan het treinen op de bok.

Wat heb je nodig?

Kaders! Conclusie: een mens heeft kaders nodig. Zijn die er niet? Creëer ze!

Kinderen zijn mensen die nog geen basisvaardigheden hebben en die geef je dus richting, maar als leerkracht bepaal je zelf jouw richting en dus ook je kaders. Ontdek en weet wat je wil!

De laatste drie jaar ervaar ik dat je iemand nodig hebt die je ruimte geeft om je eigen richting te bepalen. Privé is dat top! In veel schoolbesturen is dat een issue. Je komt er achter dat de hele organisatie valt of staat bij financiële gezondheid, mogelijkheden en onmogelijkheden, motivatie van mensen, erkenning, waardering en vooral ruimte voor persoonlijke interesses en talenten die van betekenis kunnen zijn in het dagelijks werk. Alles moet in harmonie zijn om dat te kunnen realiseren. Die harmonie valt of staat bij leiderschap!

De bovenschools bestuurder en stafmedewerkers voor haar directeuren en leerkrachten, de directeur voor het team, ouders en de kinderen en dan die ondergewaardeerde leerkracht…

De ondergewaardeerde leerkracht

De groepsleerkracht, onderaan de ladder met weinig aanzien en een te laag salaris! Die leerkracht die kinderen dagelijks aanspoort te leren, goochelt met conflicten, dé-escalerend handelt, omdat het allemaal moet passen, pestgedrag, ontevreden ouders, administratieve rompslomp, met handen te kort in overvolle klassen waar onopgevoede kinderen grensoverschrijdend gedrag vertonen…

Tja… is dat zo? Hebben wij als leerkracht last van een minderwaardigheidscomplex vroeg ik me af bij de zoveelste klaagzang in de media?

Natuurlijk, de problemen zijn er, en de vragen die ik stel zijn echt geen suggestieve ontkenning, maar het is ook een manier van kijken. Enige nuance is hier wel van belang, want ik in elke situatie ben jij nog steeds de regisseur van je werk in en buiten de klas. Jij maakt keuzes, stelt grenzen. Ook bij minder goed leiderschap van je directeur. Wat heb je te vrezen? Die klas is je hoofdtaak! Jij weet wat je wil, wat er nodig is en wat jij nodig hebt. Waarom laat je de pootjes hangen en denk je ‘Mijn tijd zal het wel duren?’ of ‘Het overkomt me.’ Doe het samen, want je hebt prachtige collega’s die net als jij het anders zouden willen.

Leiderschap

En zo realiseerde ik me enige tijd geleden al…

Je moet de leiding nemen en mensen motiveren, inspireren. In jouw geval dus… je collega’s én de kinderen. En weet je waarom? Omdat jij voor plezier kan zorgen bij collega’s en ouders en elke dag de Dag van het Kind maakt, ieder jaar weer. Voor elk kind in de klas ben jij dé leraar van het jaar. Jij bent iemand, je doet ertoe!

Posted in:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

7 + achttien =