Vandaag deelde ik mijn gevoel met mijn nieuwe groep 6. “Ik heb nu een kort lontje.” Dat was de eerste keer dat ik dat zo expliciet deed na een fantastische start. Een start waarop ik me niet had voorbereid.
Rust in de tent
Ik ben de eerste paar dagen van het schooljaar verbaasd. De kinderen stralen rust uit, zelfs opluchting. Het tegenovergestelde van hoe het schooljaar voor de zomervakantie eindigde. De leerkracht die het schooljaar afsloot mocht met recht, met opgeheven hoofd en een rechte rug van haar vakantie genieten, want ze was leerkracht nummer 8.
De behoefte van de groep iss duidelijk: Rust in de tent!
Bereid je voor…
Dat deed ik, maar toch… Rust en kinderen die met positivisme en optimisme weer naar school gaan, zijn de geluiden die de eerste week overheersen. Ik ben verbaasd. Mijn beeld van vóór de zomervakantie klopt niet met het heden.
Mijn gezonde achterdocht houdt me scherp en bevestigt mijn gedachte:
We zijn er nog niet. Een situatie keer je niet van de ene op andere dag om, blijkt wel na vandaag. We zitten in een kennismakingsproces dat voor de zomervakantie al begon. Ik ben ervan overtuigd dat de kindgesprekken in de laatste schoolweek in juli de basis waren voor de vliegende start met deze klas. Ondanks deze voorsprong, hebben we nog veel in te halen.
Bloed, zweet en tranen
Ik heb een hekel aan dat lied, maar soms zegt het de waarheid.
Het bloed onder je nagels vandaan halen, kreeg veel betekenis vandaag. Het was warm. Iedereen had daar last van, ik ook. Zweten, het zette me aan het denken. Ik tolereerde veel, maar was het aan mezelf verplicht (en op de eerste plaats aan de kinderen) om op de juiste manier te handelen op het juiste moment. Vandaag was dat lastig, want er vloeiden tranen.
Dirigent van een toffe club
Ik ben geen muzikaal talent, maar misschien werd ik om die reden vandaag wel dirigent.
Een dirigent in de klas, een toffe club. Iemand die de pauken slaat, moet ik anders instrueren dan iemand die de gevoelige snaar raakt van een viool. En dát is waar ik als leerkracht het verschil maak. Iedereen is gelijk, maar bij verschillen in gedrag handel je anders. Vandaag, op een warme dag, vroeg dat wel het uiterste van me.
Wat is consequent?
Mijn korte lontje besprak ik met een collega en we kwamen tot dezelfde conclusie. Soms beloon je de één eerder dan de ander. Met straffen is dat net zo. Maak ik verschil? Nee, want ik bedien naar behoefte. Fouten maken mag en leren van je fouten moet. En daar ligt de vinger juist op de zere plek. Het zou namelijk niet eerlijk zijn als ik iedereen op dezelfde manier zou behandelen. Ik besprak dit niet alleen met een collega, maar ook met mijn kids.
Daar ligt ook een groot dilemma wat leerlingen en ook ouders vaak moeilijk begrijpen. Consequent handelen en verduidelijken zijn twee sleutels die hand in hand gaan, maar het is ook lastig als je juist elkaars verschillen wil accepteren. Toch is me dat vandaag heel goed gelukt!
“Omdat ik de ander voortrek!”
Ondanks dat het warm was, moest ik scherp zijn. Dat bereik je alleen als je kinderen aan het denken zet. Mij lukte dat vaak met onverwachte antwoorden als ze zich verongelijkt voelen.
Vorig schooljaar kreeg ik vaak de vraag: “Waarom mag hij dat wel en ik niet?” Ik antwoordde: “Omdat ik de ander voortrek!” Ik benoemde juist dát wat de leerling dacht, maar op dat moment niet verwachtte. Vandaag zette ik dat antwoord ook in. En? Het werkt!
Het mooie is dat kinderen dan gaan nadenken. Je ziet ze kijken. “Meent hij dat ook?” of…
Er volgt een gesprek, want er is altijd iemand die zegt: “Ik krijg altijd de schuld” of “Ja, maar ik was niet de enige.” “Dat is toch oneerlijk?!”
Soms is het dan domme pech, want ik leg uit: “Oom agent ziet ook niet alles.” Met andere woorden: “Het gaat om jouw gedrag!”
Grenzen verleggen is een mooie ambitie
Grenzen. Ze zijn er om te verkennen en de exacte grens weet je alleen als je er overheen gaat. De meeste kinderen zoeken dat risico niet op, anderen willen de grenzen verleggen. Dat maakt mijn vak zo mooi, maar het legt ook bloot wat kinderen nodig hebben. Vanmiddag was zo’n middag. Kids staken de grens over die dat normaal niet doen en anderen kozen onverwachts eieren voor hun geld.
Totaal onverwacht vroeg dat van mij een alertheid die ik niet vaak hoef in te zetten. Ontevredenheid en onbegrip overheersen, maar de rust kwam uiteindelijk weer terug. Van kids met verbazing en leerlingen die met een hand in gesprek tot inkeer kwamen. Het zegt niets over de kids zelf, maar over het vertrouwen dat jij opbouwt met kinderen.
Verwacht het onverwachte
Dit zegt alles. Ik moet niet naar de groep kijken, maar naar het kind in de groep op een bepaald moment.
Vanmiddag beleefde ik een teken van positieve ontwikkelingen na negatieve gevoelens, omdat het bloed onder mijn nagels op was. De dirigent in mij dwong mij om anders te dirigeren dan anders, maar het was wel het juiste.
Uiteindelijk was het een mooi concert, want iedereen deed mee aan levend memorie, het slotstuk van de dag.
